روز مبارزه با سلاح های شیمیایی و میکروبی

 بکارگیری سلاح های شیمیایی علیه ایران

 منبع: روزنامه جام جم http://www2.irib.ir/occasions
در طول 8سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران تمامی دنیا از کمک به عراق در این جنگ به صورت مکرر دریغ نکردند. نقض حقوق بین الملل هم از سوی خود دولت عراق صورت می گرفت که از سلاحهای شیمیایی و میکربی در جنگ استفاده می کرد و هم از سوی کسانی که دولت عراق را با این گونه سلاحهای ممنوعه مجهز می کردند. در تاریخ 7 و 8 تیرماه 1366، هواپیماهای بمب افکن عراقی با بمب های شیمیایی به چهار نقطه پر ازدحام و متراکم جمعیتی شهر سردشت حمله کردند و زن و کودک و خرد و کلان مردم بی گناه آن شهر و اطراف آن را آماج گازهای کشده و دهشتناک شیمیایی قرار دادند. دردمندتر آن است که این حملات از چشم جهانینان پوشیده ماند. رسانه های غرب که دول آنها تامین کننده ی این سلاح های مرگ آفرین بودند؛ به عدم انعکاس این حقایق دردناک و کتمان آن پرداختند تا آنجا که هنوز بسیاری از رخداد این فاجعه بی اطلاع هستند. حملات شیمیایی این رژیم علیه سربازان ایرانی در طول جنگ همواره ادامه یافت و این امر در حالی بود که دولت عراق خود بتنهایی توان ساخت سلاح های میکروبی و شیمیایی را نداشت. دولت ایالات متحده امریکا در چراغ سبز دادن به کشورهای اروپایی و ارسال فناوری این گونه سلاحها به طور غیرمستقیم و مستقیم مرتبا حقوق بین الملل را در ممنوعیت تولید و تکثیر و استفاده از سلاحهای شیمیایی و میکربی نقض کرد. رسانه های غربی در بسیاری موارد به دست داشتن در تجهیز عراق به سلاحهای شیمیایی، میکربی و هسته ای اعتراف کرده اند.

امید است با اقدامات موثر در سطح ملی و بین المللی و تدوین و اجرای صحیح و بدون تبعیض قوانین و مقررات ذیربط بتوان قدم موثری در مقابله با توسعه، تولید و کاربرد سلاح های شیمیایی و میکروبی برداشت و از این راه امنیت مردم را در سراسر دنیا در مقابل اینگونه سلاح های مخرب و کشتار جمعی تأمین نموده و زمینه لازم را برای استفاده صلح آمیز از تجهیزات، عوامل بیولوژیک و اطلاعات و دانش فنی مربوط در جهت اهداف بشر دوستانه فراهم نمود.

روز مبارزه با سلاحهای شیمیایی

از این سلاحها برای کشتن افراد و وارد کردن صدمات بسیار جدی و یا ایجاد انواع معلولیت ها در مردم استفاده می شود. این سلاحها بر اساس اثرات مختلفی که بر بدن افراد می گذارد ، به 3دسته تقسیم بندی می شوند. دسته اول سلاحهای هستند که روی سیستم عصبی بدن تاثیر می گذارند. در این دسته GA ، GB ، GD ، GF و VX (متیل فسفوبوتیوئیک اسید , گاز سارین ) قرار دارند. دسته دوم ، اثرات خود را روی پوست به جا می گذارند و شامل HD (گازخردل گوگرد) ، HN (خردل نیتروژن)، L و CX هستند. دسته سوم نیز باعث اختلال سیستم تنفسی بدن می شوند. در این گروه گازهای بی رنگ CG و DP ،کلرین (Cl) و فسفوکلرین (Ps) وجود دارند. از سلاحهای شیمیایی که روی اعصاب اثر می گذارند، قبل و در طول جنگ دوم جهانی استفاده های بی  شماری شده است. دسته ی اول: این مواد از نظر شیمیایی وابسته به حشره کش های آلی فسفره هستند. این دسته از سلاحهای شیمیایی مانع از عمل آنزیم استیل کولین استر از می شوند. وقتی مواد شیمیایی این دسته وارد بدن شوند، غلظت استیل کولین را در بدن به بیش از حد لازم می رسانند. ریه ها و چشمها بسرعت این مواد را جذب کرده در کمتر از یک دقیقه بر سیستم عصبی بدن تاثیرات قابل توجهی می گذارند. علایم آن به صورت آبریزش بینی ، ترشح زیاد بزاق ، تنگی قفسه سینه ، کوتاهی تنفس ، تنگی مردمک چشم ، انقباض عضلانی و یا حالت تهوع و انقباض شکم ظهور می کند. دسته دوم سلاحهای شیمیایی که بر روی پوست تاول و سوختگی ایجاد می کنند ، ماندگاری فراوانی در محیط دارند. این مواد روی چشمها ، پوشش مخاطی ، ریه ها ، پوست و اجزای خون اثر گذاشته و اگر از طریق تنفس وارد ریه ها شوند ، بر شدت تنفس اثرات منفی می گذارند و اگر توسط غذا بلعیده شوند ، سبب اسهال و استفراغ می شوند. خردل ها که جزو این دسته هستند به خاطر خواص فیزیکی خود مقاومت و ماندگاری بسیار زیادی در سرما و دماهای معتدل دارند.اگر دو دقیقه از تماس یک قطره خردل با پوست بگذرد، صدمات جبران ناپذیری به این عضو وارد می شود. CX نیز که جزو این گروه است ، پودری کریستالی شکل است که در دماهای 39 تا 40 درجه سانتی گراد ذوب شده و در دمای 129 درجه سانتی گراد به جوش می آید. این ماده را با افزودن موادی خاص در دمای اتاق به حالت مایع درمی آورند. CX دارای بوی بسیار نامطبوعی است. در غلظتهای کم آن سوزش شدید چشم بروز می کند، اما در غلظتهای بالا به پوست حمله کرده و چند میلی گرم آن سبب دردهای زیاد و سوزشهای فراوان شده و زخمهای بدی بر جای می گذارد. برای پیشگیری از اثر این مواد سربازان باید به لباسها و ماسکهای حفاظتی مجهز باشند. دسته سوم از سلاحهای شیمیایی آنهایی هستند که بر دستگاه تنفسی اثر می گذارند. این مواد بشدت به بافت ریه آسیب می رسانند. فسفوژن که خطرناک ترین عضو این گروه است ، برای اولین بار در سال 1915 استفاده شد. این ماده گازی بی رنگ است که در دمای 2/8 درجه سانتی گراد به جوش می آید، بنابراین بسیار فرار و ناماندگار است ، ولی چون غلظت بخار آن 4/3 برابر هوا است ، به مدت طولانی در گودال ها و دیگر مناطق پست زمین باقی خواهد ماند. غلظت زیاد آن پس از چند ساعت سبب مرگ می شود، اما در غلظتهای کم سبب سرفه ، اختناق ، احساس تنگی قفسه سینه ، حالت تهوع و سردرد و غیره می شود. (انواع اول و سوم این سلاح یعنی گازهای سارین و خردل همان هایی هستند که حکومت عراق در جریان جنگ تحمیلی از آنها در برابر رزمندگان ما و حتی مناطق کردنشین خود استفاده کرد.) در این میان ، محققان طرفدار صلح نیز بیکار ننشسته اند و همواره برای یافتن راه حل مبارزه با این سلاحها، مطالعه و تحقیق می کنند. مثلا آنها فهمیده اند اگر موشها مقدار کمی از آنزیمی با نام NTE داشته باشند، نسبت به فسفرهای آلی حساسترند. این موشها کم تحرک تر هستند و شانس مردنشان نسبت به جانورانی که مقدار این آنزیم در بدنشان در حد طبیعی است ، 2برابر بیشتر است ، پس وجود این آنزیم در بدن موشها از اثر فسفرهای آلی جلوگیری می کند. به همین ترتیب ، انسانها نیز ژن این آنزیم را دارند ، پس می توان امیدوار بود که از داورهایی که سطح NTE را افزایش بدهند، برای مبارزه با این مواد شیمیایی استفاده کرد، البته این داروها را باید پیش از حمله گازهای شیمیایی به کار برد. به عبارت دیگر، «هیچ درمانی برای ضایعات مواد شیمیایی وجود ندارد، مگر پیشگیری از تماس انسان ها با این مواد.» اما باید پرسید آینده این سلاحها چیست و ماهیت سلاحهای جدید چه خواهد بود؟ آیا ممکن است آینده ای رویایی در پیش رو داشته باشیم که در آن کاربرد هرگونه سلاح شیمیایی از نظر وجدان تمامی افراد کاری غیرقانونی باشد؟ آیا ممکن است آیندگان روزهای سیاه گذشته را به دست فراموشی بسپارند؟

http://www.hupaa.com/forum/viewtopic.php?t=4255

منبع : www.jamejamdaily.com

نویسنده: فائزه - خسروپور بیات ? منبع: سایت - باشگاه اندیشه

پس از عملیات والفجر 8، نیروهای عراقی به قدری از مواد سمی شیمیایی استفاده کردند که در بیمارستان های عقبه ایران جای سوزن انداختن نبود. حدود هفت هزار گلوله توپ و خمپاره حاوی مواد سمی علیه مواضع نیروهای ایران شلیک شد.

ظرف 2 روز هواپیماهای عراقی به طور مداوم بیش از هزار بمب شیمیایی در صحنه عملیات فرو ریختند.

اگر چه این نخستین بار نبود اما به شهادت تاریخ این بزرگ ترین نمونه از نوع جنایت های شیمیایی در طول حیات بشر بود که این چنین بر سر مردم غیر نظامی ایران فرود می آمد. سال ها پیش از جنگ هشت ساله ایران و عراق، اروپا ساعت 5 بعدازظهر روز 22 آوریل سوزش گاز کلرین را روی پوست خود حس کرد.

شهر ایپر در کشور بلژیک نخستین تجربه جهانیان در استفاده از گازهای سمی و کشنده بود؛ جایی که نیروهای آلمانی بمب های خود را برسر پنج هزار سرباز جبهه متفقین از فرانسوی گرفته تا کانادایی، ریختند و یکی از نقاط تاریک تاریخ را در سال???? به نام خود رقم زدند. بمب هایی که در نتیجه آن 15 هزار مصدوم شیمیایی بر جای ماند و کشته هایی که هرگز فکر نمی کردند با پوست های تاول زده در تابوت سیاه رنگ به خواب ابدی فرو خواهند رفت.

پس از شهر ایپر در اروپا حالا نوبت افریقایی ها بود تا سهم خود را از این گازهای شیمیایی ببرند و ایتالیا اسباب این کار را فراهم کرد. دومین حمله شیمیایی که تاریخ آن را به عنوان لکه ننگی بر دامن اروپاییان ثبت کرده است، حمله ایتالیا به حبشه بود. این بار نیز یک کشور ستیزه جو برای درهم شکستن نیروهای مقاومت دست به ابزاری می برد که نتایج آن تا سالیان سال برای کودکان بی گناه آن دیار باقی ماند؛ کودکانی که شاید در آن زمان هنوز به دنیا نیامده بودند، اما سیاست مداران و سربازان ایتالیایی برای آنها گازهای کشنده شیمیایی را به یادگار گذاشتند.

به هر صورت همین دو جنگ کافی بود تا بشر را از آن چه خود با دست خود ساخته به هراس آورد و جهان را تا سال ها پای میز مذاکره بنشاند. ژنو پایتخت سیاسی اروپا میزبان نشست کشورهای جهان شد تا بر سر استفاده از این موادشیمیایی تصمیم بگیرند و نتیجه آن در سال 1925 به پروتکل ژنو مشهور شد. کشورهای جهان در این پروتکل، منع به کارگیری عوامل سمی و خفه کننده در جنگ ها را به امضا رساندند و در مقابل قانون شکنان هم قسم شدند. عراق جزو 12 کشور امضاکننده پروتکل بود. اما درگذر ایام، ذهن بشر این معاهده را به دست فراموشی سپرد تا پس از هفتاد سال از جنگ اول جهانی، در دهه 80 میلادی یک کشور متجاوز علیه نیروهای مقاومت دست به جنایتی دیگر بزند.

 آغاز جنایت

در آذر 1361 صدام، دیکتاتور عراقی برای درهم شکستن مقاومت رزمندگان ایرانی در تک های شبانه از مقدار محدودی سولفور موستارد(عامل تاول زا) استفاده کرد. پس از آن در سال 1362 در پیران شهر و پنجوین، سلاح های شیمیایی را کامل و مستقیم به کار گرفت. تا این که در اواخرسال 1363 به علت اعتراض کشورهای اروپایی و نیز علنی شدن ابعاد گسترده کاربرد این جنگ افزارها در جنگ با ایران، موقتا از به کار گیری این سلاح ها در جنگ منصرف شد. اما نخستین اعزام مجروحین شیمیایی ایران به اروپا پس از عملیات فاو در خاک کشور عراق بود. استفاده از سلاح های شیمیایی در بعد وسیع توسط عراق بار دیگر در جریان این عملیات آغاز شد. اوایل زمستان 1364 که رزمندگان ایران با عملیات گسترده خود توانستند شهر فاو عراق را تصرف کنند رژیم عراق آتش سلاح های شیمیایی را به روی سپاه ایران گشود و به این ترتیب نخستین حمله وسیع شیمیایی که مجروحین بسیاری به جا گذاشت در خاک عراق رقم خورد. سکوت کشورهای هم پیمان پروتکل ژنو، چراغ سبزی بود که به صدام نشان داده شد تا دیگر از هیچ جنایتی دریغ نکند. اوایل سال 1366، عراق، از جنگ افزارهای شیمیایی به طور انبوه در جبهه مرکزی سومار استفاده کرد. پس از عملیات والفجر 8، نیروهای عراقی به قدری از مواد سمی شیمیایی استفاده کردند که در بیمارستان های عقبه ایران جای سوزن انداختن نبود. حدود هفت هزار گلوله توپ و خمپاره حاوی مواد سمی علیه مواضع نیروهای ایران شلیک شد.

ظرف 2 روز هواپیماهای عراقی به طور مداوم بیش از هزار بمب شیمیایی در صحنه عملیات فرو ریختند.

 سردشت و حلبچه؛ دو جنایت جنگی

روز یک شنبه ساعت?‎/?? بعد از ظهر هفتم تیر سال 1366، برابر با 28 ژوئن???? سردشت مورد حمله شیمیایی قرار می گیرد؛ چیزی که مردمانش حتی در بختک های خوابشان هم تصورش نمی کردند. با وجود این که شهر بمباران شده بود مردم پس از بمباران از پناهگاهها خارج شده و برای دیدن مناطق بمباران شده و کمک به هم نوعان خود عازم این مناطق شدند و خوشحال بودند که کشته و زخمی نداشتند. بعد از مدتی بوی سیرگندیده تمام فضای شهر را فرا گرفت. ناگهان پرندگان از بالای درختان بر روی زمین سقوط کردند و به دنبال آن مردم یکی یکی به روی زمین افتادند زن و مرد؛ کودک نوجوان؛ یکی پس از دیگری.

جمهوری اسلامی ایران این تهاجم را غیرانسانی اعلام کرد و شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته ای هیروشیما و ناکازاکی نامید. جنایت علیه غیر نظامیان فقط در سر دشت اتفاق نیفتاد. بسیاری از شهرهای ایران مثل مریوان، روستای کلال، قلعه جی و جاهای دیگر نیز با هزاران کشته و مجروح از دست بمب افکن های رژیم بعث در امان نماندند. اما جنون صدام دامن مردم عراق را نیز گرفت؛ این اولین بار بود که بشر به چشم خود می دید دیکتاتوری ملت خود را این چنین قتل عام می کند. بمباران شیمیایی حلبچه ثابت کرد قدرت اروپایی و آسیایی نمی شناسد، هر جا که قدرت یله و بی قید باشد، فساد را هم با خود می آورد. آن وقت جنایت برای صاحب قدرت از آب خوردن هم راحت تر می شود.

در 23 مارس 1988 خبرنگار روزنامه انگلیسی گاردین مشاهدات عینی خود را از شهر حلبچه این طور گزارش می کند: سطح کوچه های خاکی و خانه های با خاک یکسان شده این شهر دور افتاده و عقب نگاه داشته شده کردستان پر از اجساد مردان، زنان و کودکان و احشام و حیوانات است که زخم، خون و علائم انفجار رویشان دیده می شود. پوست اجساد به طرز عجیبی بی رنگ است، چشم ها باز و خیره و از حدقه بیرون زده، آب خاکستری رنگی از دهانشان بیرون زده و انگشتانشان پیچ خورده است. معلوم است که درست حین کارهای روزمره مرگ مانند صاعقه بر سرشان فرود آمده. برخی فقط آن قدر توان داشته اند که خود را به آستانه در برسانند. در این جا مادری است که در آخرین لحظه کودکش را به آغوش کشیده، در آن جا پیرمردی خود را میان طفل شیرخواره و آن چه که نمی دانسته چیست، سپر کرده است و...

در روز حادثه، 50 فروند هواپیمای ویژه بمباران ارتش عراق که هر یک به 4 عدد بمب شیمیایی 500 کیلویی مجهز بودند، در افق غرب آسمان حلبچه ظاهر شدند. مردم حلبچه، بارها شاهد پروازهای عبوری هواپیمای عراقی از غرب به شرق و به سوی آسمان ایران بوده اند. مردم به تماشای پرواز هواپیماها ایستاده بودند غافل از این که این بار، بمب افکن ها پس از یک گردش به سمت جنوب، با ریختن 200 بمب حاوی مواد شیمیایی مجددا به سمت غرب تغییر مسیر داده و از دور نظاره گر ابر زرد رنگی می شوند که بر آسمان شهر سایه می اندازد. حاصل آن یکی از فجیع ترین صحنه های جنگی، بعد از جنگ جهانی دوم بود.

آنها در عرض چند ساعت پنج هزارنفر را به قتل رساندند. این شهر در یازده کیلومتری مرز ایران است و صدام قصد داشت اهالی آن را به خاطر این که از فرصت استفاده کرده و علیه صدام به پا خاسته بودند، تنبیه کند.

سازمان ملل در خواب بود

ایران تلاش خود را برای مقابله با این حملات در عرصه جهانی گسترش داد. غیر از اعزام مجروحین به کشورهای غربی به خصوص آلمان، اتریش و سوئد، ایران از سازمان ملل متحد خواست تا بر اساس پروتکل ژنو دولت عراق را محکوم کند و مانع از ادامه حملات شیمیایی شود. 18 اسفند ماه 1362 دبیرکل سازمان ملل نخستین هیات را برای بررسی اتهام کاربرد سلاح های شیمیایی توسط عراق اعزام می کند. طی 5 روز بازدید این گروه در منطقه از شواهد کاربرد سلاح های شیمیایی، در 16 فرودین 63 گزارش هیات اعزامی پیرامون ادعای جمهوری اسلامی ایران مبنی بر استفاده عراق از سلاح های شیمیایی، همراه با اظهار تاسف دبیرکل از کاربرد سلاح های شیمیایی، به شورای امنیت تسلیم شد. چهار روز بعد شورای امنیت کاربرد سلاح های شیمیایی را قویا محکوم می کند و از این کشورها درخواست می کند که پروتکل 1925 ژنو در این ارتباط را رعایت کنند. زمستان سال بعد گزارش گروه کارشناسی سازمان ملل متحد که مؤید کاربرد سلاح های شیمیایی توسط عراق علیه نیروهای ایران بود، منتشر شد. و این بار نیز رییس شورای امنیت در بیانیه ای کاربرد سلاح های شیمیایی توسط عراق علیه نیروهای ایرانی و هم چنین ادامه جنگ را قویا محکوم کرد. همراه با موج مخالفت ها ی جهانی با این جنایات جنگی صدام، این کشور حملات شیمیایی خود را به ایران موقتا قطع کرد. با فتح فاو توسط ارتش ایران بار دیگر حملات عراق آغاز شد، اما این بار عراق، ایران را به استفاده از بمب های شیمیایی متهم کرد!

در اولین ماه سال 67 هیات سازمان ملل متحد برای بررسی کاربرد سلاح های شیمیایی رهسپار تهران شد. این هیات از 28 تا 31 مارس در ایران و از 8 تا 11 آوریل در عراق کار خود را انجام داد و نتیجه آن شد که شورای سازمان ملل لحن بیانیه جدید را تغییر داد و طی بیانیه ای کاربرد سلاح های شیمیایی رامحکوم کرد؛ در صورتی که ایران هرگز از این سلاح ها استفاده نکرده بود. ادعای عراق درباره حمله شیمیایی ایران به خاک آن کشور از حمله ای گرفته شده بود که ایران به یک مهمات خانه عراقی داشت. در این مهمات خانه انبوهی از موادشیمیایی این کشور نگه داری می شد.

به هر صورت مجامع جهانی با ادامه محکومیت دو طرف مخاصمه، عملا در مقابل این رفتار عراق سکوت کردند تا عراق از آخرین ترفندهایش برای پیروزی استفاده کند، اما نتیجه چیز دیگری شد.

 سکوت؛ ابزاری برای آشتی

شرایط جنگ به گونه ای پیش رفت که ایران قطعنامه 598 را در?? تیر 1367 پذیرفت. امام خمینی(ره) با توصیف شرایط سخت ایران، درباره پذیرش قطع نامه گفتند: آری دیروز روز امتحان الهی بود که گذشت و فردا امتحان دیگری است که پیش می آید و همه ما نیز روز محاسبه بزرگ تری را در پیش رو داریم. من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجرای آن می دیدم ولی با توجه به نظر تمامی کارشناسان سیاسی و نظامی سطح بالای کشور که من به تعهد و دلسوزی و صداقت آنان اعتماد دارم، با قبول قطع نامه و آتش بس موافقت نمودم و در مقطع کنونی آن را به مصلحت انقلاب(می بینم) و اعتبار ما باید در مسیر مصلحت اسلام و مسلمین قربانی شود. هرگز راضی به این عمل نمی بودم و مرگ و شهادت برایم گواراتر بود، اما چاره چیست که همه باید به رضایت حق تعالی گردن نهیم و مسلما ملت قهرمان و دلاور ایران نیز چنین بوده و خواهد بود.

پس از پذیرش قطع نامه توسط رهبرکبیر، ایران وارد فاز جدیدی از مناسبات سیاسی شد. حالا نوبت اثبات مظلومیت ایران در مجامع جهانی بود. ضمن این، ایران خود را در شرایطی می دید که می توانست غرامت جنگ را از عراق مطالبه کند. در بند هفت قطع نامه 598 به صراحت اعلام شده بود:ابعاد خسارات وارده در خلال منازعه و نیاز به تلاش های بازسازی با کمک های مناسب بین المللی پس از خاتمه درگیری تصدیق می گردد و در این خصوص از دبیرکل درخواست می شود که یک هیات از کارشناسان را برای مطالعه موضوع بازسازی و گزارش به شورای امنیت تعیین کند. اما پس از جنگ، ایران به دلایل بسیاری در اجرا و پیگیری این بند ناتوان ماند. در صورتی که در 18 آذر???? عراق به عنوان متجاوز به خاک ایران شناخته شد. با این وجود، تلاش بسیاری از مدافعان حقوق جانبازان شیمیایی درعرصه دادگاه های جهانی بدون حمایت دولت ایران با شکست مواجه شد و ایران علاوه بر این که از وصول بسیاری از غرامت های جنگی خود بازماند، حتی نتوانست از اتباع خود در دادگاه های بین المللی علیه کشورهای غربی حمایت کند؛ کشورهایی که حامیان اصلی عراق در جنگ بودند و عراق بمب های شیمیایی خود را متعلق به آنها می دانست. اوضاع وقتی کمی پیچیده تر شد که ایران حتی در دادگاه هایی که دیگر کشورها برای مجازات عاملان این جنایات برگزار کرده بودند، شرکت نکرد. البته عده ای معتقدند عدم حضور ایران در این دادگاه ها یا به خاطر بی اطلاعی مقامات ایرانی بوده است یا به خاطر موضع صلح جویانه ایران.

در این پرونده سعی کردیم با سرک کشیدن در نقاط تاریک این جریان، تا اندازه ای آن را روشن کنیم. بر این باوریم که شفاف شدن بعضی از این نقاط تاریک نه تنها می تواند در آینده این پرونده موثر باشد، بلکه می تواند درسی تاریخی برای ملت ایران باشد؛ چرا که اساس زندگی بر پایه آزمون و خطا، نیازمند بازخوانی خطاهای گذشته است؛ مسیر پیش رو نیازمند صراحت، اعتراف و عمل گرایی است.

سال شمار

2 آبان 1307 تولد در محله لُنبان اصفهان در یک خانواده روحانی (پدر: حجت الاسلام سید فضل الله حسینی بهشتی. مادر: معصومه بیگم خاتون آبادی. پدر بزرگ مادری: آیت الله العظمی میر محمد صادق خاتون آابادی)
1311 :‌ آغاز تحصیل در سن چهار سالگی
1314 : تحصیل در دبستان ثروت (اصفهان)
1317: تحصیل در دبیرستان سعدی (اصفهان)
1321: ترک تحصیل در دبیرستان (سال سوم) و آغاز تحصیل علوم حوزوی در مدرسه صدر (اصفهان)
1324: تحصیل ادبیات عرب,‌ فقه و اصول , منطق و دروس ابتدایی فلسفه (اصفهان)
شهریور 1325: مهاجرت و اقامت در مدرسه حجتیه و استفاده از محضر اساتیدی چون آیت الله داماد, آیت الله اردکانی (قم)
فروردین 1326: شروع درس در محضر امام خمینی، آیت الله حجت و آیت الله العظمی بروجردی (قم)
رمضان 1326:‌ آغاز سفرهای تبلیغی به دورترین روستاها همراه آقایان مرتضی مطهری و حسینعلی منتظری به توصیه آیت الله العظمی بروجردی
1327:‌ مباحثه و اشنایی با آقایان محمد مفتح,‌ موسی شبیری زنجانی،‌ موسی صدر, ناصر مکارم شیرازی, احمد آذری قمی, سید مهدی روحانی, علی مشکینی اردبیلی و عبدالرحیم ربانی شیرازی
1328:‌ شروع جلسات «گفتار ماه » و انتشار مقالات آن جلسه‌ها در کتابهای «گفتار ماه» و «گفتار عاشورا»
1329: شرکت در امتحان دیپلم ادبی و امتحان ورودی دانشکده معقول و منقول (الهیات و معارف اسلامی) دانشگاه تهران
1330: عزیمت به تهران و اموختن زبان انگلیسی (به طور فشرده)
29 / 4 / 1330: حضور در ستاد اعتصاب تلگراف‌خانه اصفهان، علیه صحبتهای قوام و سخنرانی که منجربه احضار در شهربانی شد
1330: بازگشت به قم و تدریس زبان انگلیسی در دبیرستانها و تکمیل تحصیلات و تدریس در حوزه علمیه قم؛ اشنایی با علامه سید محمد حسین طباطبایی و شرکت در جلسات بحث کتاب «اصول فلسفه و روش رئالیسم»
1333: تاسیس دبیرستان «دین و دانش» در قم
1334: اخذ مدرک کارشناسی رشته معقول (فلسفه و حکمت اسلامی) با عنوان پایان نامه «بساطت یا ترکّب جسم» زیر نظر دکتر محمود شهابی و تصویب هیات داوران با درجه عالی از دانشگاه تهران
1335: آغاز دوره‌ دکتری در رشته معقول
1338: تهیه و تنظیم کتاب «نماز چیست؟
1339: سازماندهی نحوه اموزش در حوزه علمیه قم با همکاری جمعی از فضلا و تشکیل کلاس زبان انگلیسی و مکالمه عربی روزمره و علوم طبیعی برای طلاب مستعد (مدرسه حقانی)
1339: تهیه و تنظیم مقاله «بانکداری و قوانین مالی اسلام», مقاله: عالم خلق و عالم امر در قرآن» و مقاله «یک قشر جدید در جامعه ما»
فروردین 1340: فوت آیت الله العظمی بروجردی
شهریور 1340: اجرای ازمایشی طرح نوین اموزش در حوزه به همراه آقایان علی مشکینی, عبدالرحیم ربانی شیرازی و همکاری
آیت الله العظمی گلپایگانی
خرداد 1341: زمینه سازی نهضت برای رهبری امام خمینی با ایجاد «کانون دانش اموزان قم»، با همکاری آقای محمد مفتح، تهیه و تنظیم مقاله روحانیت در اسلام و در میان مسلمین.
1342: پیشنهاد امام خمینی جهت اقامت در اصفهان به منظور سامان دادن به فعالیتهای مبارزاتی ان شهر و عدم پذیرش ایشان به علت اهمیت شهر قم
1342: تهیه و تنظیم مقاله قانون علیت در علم و دین» در کنار سخنرانی‌های مهم در جلسات ماهیانه انجمن اسلامی مهندسین
1342: تشکیل هسته تحقیقاتی به منظور کار پژوهشی درباره حکومت اسلامی و ایراد سخنرانی‌های مهم از جمله سخنرانی در جشن مبعث
دانشگاه تهران با عنوان مبارزه با تحریف یکی از هدفهای پیامبر اسلام
1342: منع اقامت در قم به دستور ساواک و مهاجرت به تهران. عضویت در شورای روحانیت و فقاهت هیئتهای موتلفه اسلامی به توصیه امام خمینی همراه آقایان مرتضی مطهری, محی الدین انواری, مهدی مولایی
1343: منتظر خدمت شدن از اموزش و پرورش بر اثر فشارهای ساواک و سخنرانی در جشن میلاد پیامبر(ص) در مدرسه چهارباغ که منجربه احضار به شهربانی اصفهان شد
فروردین 1344: عزیمت به آلمان با توصیه مراجع تقلید و اداره مرکز اسلامی هامبورگ (آلمان )
1345:‌ ارسال و تنظیم گزارشاتی از مرکز اسلامی هامبورگ برای مبارزان داخلی همچون آقایان محمد علی رجائی ، مرتضی جزایری، مهندس مهدی بازرگان، مرجع مبارز آیت الله العظمی میلانی و ...
1347:‌ تهیه و تنظیم کتاب «صدای اسلام در اروپا» به پنج زبان دنیا
1348: تهیه و تنظیم مقاله‌های «کدام مسلک» و «نقش ایمان در زندگی اسلام»
تابستان 1348: سفر به عراق و دیدار و گفتگو با امام خمینی، آیت الله العظمی خوئی، آیت الله سید محمد باقر صدر و آیت الله العظمی حکیم
1348: سفر به کشورهای سوریه و لبنان و ترکیه و بازدید از فعالیتهای اسلامی و تجدید عهد با امام موسی صدر
1349: بازگشت به ایران و ممنوعیت خروج از کشور به دستور ساواک
1349: پرونده سازی ساواک به واسطه سخنرانی‌ها و فعالیتها در آلمان به ویژه سخنرانی پیرامون «خداپرستی و قوانین عادلانه اسلام»
18 / 12 / 1349: اشتغال مجدد در اموزش و پرورش و کسب عنوان کارشناس ارشد کتابهای علوم دینی در« سازمان کتابهای درسی ایران»
1350: تاسیس مرکز تحقیقات اسلامی، با همکاری آقایان سید عبدالکریم موسوی اردبیلی, محمدجواد باهنر و محمدرضا مهدوی کنی
1350: آغاز جلسات تفسیر قرآن و تحلیل مسائل سیاسی تحت پوشش هیات «مکتب قرآن»
1351: تنظیم طرح ناتمام «ایدئولوژی اسلامی برای نسل جوان» با همکاری آقای مرتضی مطهری (به توصیه امام خمینی)
1351: تهیه و ارسال مقاله «حکم الجهاض و التعقیم فی الشریعه الاسلامیه»، جهت کنفرانس سازمان بهداشت جهانی در شهر رباط (پآیتخت کشور مراکش) در زمینه تنظیم خانواده از دیدگاه اسلام
1353: دفاع از پایان نامه دکتری تحت عنوان «مسائل ما بعدالطبیعه در قرآن »، با حضور هیات داوران آقایان مرتضی مطهری، محمد مفتح، امیرحسین اریان پور و مصلح (با درجه بسیار خوب)
1353 :‌ تنظیم و انتشار کتاب «خدا از دیدگاه قرآن»
25 / 8 / 1353: ‌سخنرانی‌های متعدد پیرامون مرجعیت , رهبری ، امامت و امت که منجر به انعکاس در گزارشات ساواک شد.
1354: دستگیری و بازداشت چند روزه در کمیته مرکزی ضد خرابکاری (بر اساس گزارشهای ساواک از سخنرانیها)
16 / 1 / 1354: برقراری مجدد جلسات «مکتب قرآن» (بعد از بازداشت)
5 / 11 / 1355:‌ ادامه فعالیتهای روشنگرانه, علیه رژیم و صدور اعلامیه به مناسبت فوت آقای محمد همایون بنیان گذار حسینیه ارشاد و تبدیل مجلس مزبور به یک تجمع سیاسی اعتراض امیز
1356: برقراری جلسات بحث پیرامون «شناخت از دیدگاه قرآن» (در منزل)
فروردین 1357:‌ سفر به اروپا و امریکا جهت هماهنگی بین حرکتهای سیاسی معتقد به رهبری امام خمینی
1357: پی‌ریزی جامعه روحانیت مبارز همراه با آقایان مرتضی مطهری, محمد مفتح, محمد امامی کاشانی, ملکی ، سید عبدالکریم موسوی اردبیلی، علی اصغر مروارید و …
1357: صدور اعلامیه در اعتراض به محاصره منزل امام خمینی در عراق
16 / 7 / 1357: ارسال نامه به رئیس جمهور فرانسه برای حفظ حرمت امام خمینی در مدت اقامت ایشان در ان کشور
30 / 7 / 1357: صدور اعلامیه همراه با آقایان محمد جواد باهنر, مرتضی مطهری, مهدی کروبی ومحمد رضا مهدوی‌کنی و محکوم کردن فاجعه مسجد کرمان
ابان 1357: سفر به پاریس جهت مذاکره و هماهنگی با امام خمینی, صدور فرمان امام خمینی برای تشکیل شورای انقلاب
14 / 8 / 1357: صدور اعلامیه در اعتراض به حکومت نظامی و کشتار 13 ابان دانشگاه تهران همراه روحانیون از جمله آقایان مرتضی مطهری, ‌محمد مفتح، محمد رضا مهدوی کنی ، سید عبدالکریم موسوی اردبیلی, اکبر هاشمی رفسنجانی.
1357: حضور و سخنرانی در راهپیمایی عظیم عاشورا همزمان با اوج مبارزات مردم علیه رژیم ستمشاهی
25/ 10/ 1357: فرار شاه از ایران
4 / 11 / 1357: سخنرانی با عنوان «اسلام دین ازادی است»
بهمن 1357: اعلام رسمی تشکیل شورای انقلاب به فرمان حضرت امام با همکاری آقایان مرتضی مطهری, محمد جواد باهنر,‌ اکبر هاشمی رفسنجانی, سید عبدالکریم موسوی اردبیلی, سید محمود طالقانی، سید علی خامنه ای , محمدرضا‌مهدوی کنی, ‌مهدی بازرگان, مصطفی کتیرایی, یدالله سحابی و احمد صدر سید حاج جوادی.
8 / 11 / 1357: تحصن همراه دیگر روحانیون در دانشگاه تهران به علت ممانعت از امدن امام خمینی به کشور.
17 / 11 / 1357: ‌معرفی مهندس بازرگان از طرف امام خمینی به عنوان رئیس دولت موقت
22 / 11 / 1357: پیروزی باشکوه انقلاب ملت مسلمان ایران
26 / 11 / 1357: ‌فرمان خلع سلاح عمومی و تحویل اسلحه ها به مساجد و کمیته‌های انقلاب
29 / 11 / 1357: اعلام موجودیت حزب جمهوری اسلامی به همراه آقایان سید عبدالکریم موسوی اردبیلی, اکبر هاشمی رفسنجانی,
سید علی خامنه‌ای و محمد جواد باهنر
9 / 12 / 1357:‌ بازگشت امام خمینی به قم
11 / 12 / 1357:‌ انتساب آقای مهدی هادوی، بعنوان اولین دادستان کل انقلاب اسلامی
9 / 12 / 1357: تاسیس بنیاد مستضعفان
14 / 12 / 1357: تاسیس کمیته امداد
2 / 1 / 1358: سفر به کردستان همراه با آقایان , داریوش فروهر, اکبر هاشمی رفسنجانی, احمد صدر حاج سید جوادی, ابولحسن بنی صدر, به سرپرستی آقای طالقانی برای رسیدگی به تشنجات کردستان
12 / 1 / 1358: همه پرسی جمهوری اسلامی
21 / 1 / 1358: تاسیس بنیاد مسکن انقلاب اسلامی
2 / 2 / 1358: تشکیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی
3/ 2/ 1358: ترور سرلشکر قره نی توسط گروه فرقان
6 / 2 / 1358: دیدار عبدالسلام جلود (وزیر امور خارجه لیبی) با برخی از رهبران حزب جمهوری اسلامی (آقایان سید عبدالکریم موسوی اردبیلی، اکبر هاشمی رفسنجانی, محمد کاظم بجنوردی, سید علی خامنه ای ، سید محمدحسینی بهشتی و حسن آیت)
12 / 2 / 1358: ترور آیت الله مرتضی مطهری مقابل خانه دکتر یدالله سحابی
3 / 3 / 1358:‌ ترور نافرجام آقای اکبر هاشمی رفسنجانی توسط گروه فرقان
9 / 3 / 1358: انتشار اولین شماره روزنامه جمهوری اسلامی (ارگان حزب جمهوری اسلامی)
خرداد 1358: انتقاد از اعتراض و اعلام نظر آقای حسن نزیه درباره کمیته های انقلاب
26/ 3 / 1358: مصاحبه مطبوعاتی دفاع و توضیح درباره مجلس خبرگان
27/ 4 / 1358: تشکیل جهاد سازندگی و تعیین آقای علی اکبر ناطق نوری به عنوان نماینده امام خمینی در ان نهاد
9/ 4 / 1358: آغاز فعالیت مجلس خبرگان قانون اساسی
17/ 4 / 1358: ترور حاج محمد تقی حاج طرخانی توسط گروه فرقان
29/ 4 / 1358: ترکیب شورای انقلاب و هیات دولت موقت با عضویت آقایان محمد جواد باهنر (اموزش و پرورش) , اکبر ‌هاشمی رفسنجانی و محمدرضا مهدوی کنی (وزارت کشور) ‌سید علی خامنه‌ای (دفاع ملی) ابوالحسن بنی صدر (وزارت اقتصاد و دارایی)
28 / 4 / 1358:‌ شرکت در ائتلاف بزرگ احزاب و سازمانها برای نمایندگی مجلس خبرگان
4/5/1358: فرمان برگزاری نماز جمعه از طرف امام خمینی به آیت الله طالقانی
15/5/1358: اعلام نتایج قطعی مجلس خبرگان و تعلق 60% اراء ماخوذه (931 /538/ 1) از حوزه انتخابیه تهران برای دکتر بهشتی
28/5/1358: اولین جلسه مجلس خبرگان به ریاست آیت الله حسینعلی منتظری
19/5/1358: پاسخ به معترضان و منتقدان انتخابات مجلس، به علت کسب اراء بالا توسط اعضاء حزب جمهوری اسلامی
4 / 6 / 1358:‌ ترور حاج مهدی عراقی و فرزندش حسام الدین عراقی توسط گروه فرقان
19/6/1358: فوت آیت الله طالقانی
5 / 7 / 1358:‌ مصاحبه مهم اوریانا فالاچی با امام خمینی
4 / 8 / 1358: راهپیمایی بزرگ میثاق با رهبری به دعوت حزب جمهوری اسلامی
10 / 8 / 1358: ترور آیت الله قاضی طباطبایی امام جمعه تبریز
15/ 8 / 1358: استعفای مهندس مهدی بازرگان، به دنبال اشغال سفارت امریکا در تهران
24/ 8 / 1358: ‌اخرین جلسه مجلس خبرگان و تدوین قانون اساسی
10/ 9 / 1358: برگزاری سمینار بررسی قانون اساسی در دانشگاه تهران
19/ 9 / 1358: همه پرسی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
27/ 9 / 1358: ترور آیت الله محمد مفتح توسط گروه فرقان
29/ 9 / 1358: بازداشت آقای عباس امیر انتظام به جرم جاسوسی
12/10/‌ 1358: موج گسترده نامزدی افراد برای شرکت در اولین انتخابات ریاست جمهوری
11/ 11/ 1358: بمبارانهای تبلیغاتی حزب خلق مسلمان و حملات خونین به قم و تبریز
بهمن 1358:‌ ترور نافرجام آیت الله صدوقی امام جمعه یزد
بهمن 1358:‌ بستری شدن امام خمینی در بیمارستان قلب مهدی رضایی
بهمن 1358: انتخاب آقای ابوالحسن بنی صدر به ریاست جمهوری
4 / 12 / 1358: ‌حکم امام به دکتر بهشتی برای ریاست دیوان عالی کشور
22 / 12 / 1358: تاسیس بنیاد شهید انقلاب اسلامی
1 / 12 / 1358: انتخاب اعضای شورای نگهبان قانون اساسی
27/ 12 / 1358: گزارش کار شورای انقلاب به عنوان بالاترین نهاد تصمیم گیری کشور به مردم
25/ 12 / 1358: پایان اولین انتخابات مجلس شورای اسلامی و کسب بیشترین ارا توسط نامزدهای حزب جمهوری اسلامی
2 / 1 / 1359:‌ سفر به مناطق جنگی غرب و جنوب کشور
18/ 1 / 1359: اماده باش ارتش برای مقابله با عراق و تشکیل کمیسیون امنیت ملی
7 / 2 / 1359: عملیات نظامی نافرجام امریکا در صحرای طبس و شهادت محمد منتظر قائم
21/ 2 / 1359: اولین مرحله انتخابات مجلس شورا، با انتخاب 220 نماینده
خرداد 1359:‌ آغاز کار مجلس شورا و درگیری‌‌ها برای انتخاب نخست وزیر
18 / 3/ 1359: سفر دکتر بهشتی به شیراز و تحلیل وضعیت انقلاب
29 / 3 / 1359: اظهار نظر دکتر بهشتی درباره ماجرای نوار سخنرانی آقای حسن آیت
21 / 4 / 1359: ‌کودتای نا فرجام نوژه
24 / 4 / 1359: پایان کار شورای انقلاب
29 / 4 / 1359: نخست وزیری آقای محمد علی رجایی
9 / 6 / 1359: معرفی کابینه توسط آقای رجایی
21 / 6 / 1359: اعلام تصمیم شورای عالی دفاع درباره ادامه جنگ
مرداد 1359: سفر دکتر بهشتی به اذربایجان و سخنرانی در جمع ارتشیان به منظور ترغیب شرکت فعالانه انها در جنگ
مرداد 1359: سفر دکتر بهشتی به امل و سخنرانی در جمع مردم
12 / 6 / 1359: سخنرانی درباره کابینه آقای رجایی و اشغال سفارت امریکا
14 / 8 / 1359: آغاز محاکمه محمد رضا سعادتی و عضوبرجسته مجاهدین خلق ایران به جرم جاسوسی برای اتحادیه جماهیر شوروی
29 / 8 / 1359: سخنرانی دکتر بهشتی در راهپیمایی بزرگ تاسوعا (تهران)
4 / 9 / 1359: موضع گیری و اعلام نظر درباره «مکتب و تخصص»
اذر 1359: تعیین هیات سه نفره منتخب امام در مورد اصلاحات ارضی و واگذاری زمین (آقایان حسینعلی منتظری, علی مشکینی,
سید محمد حسینی بهشتی)
16 /10/ 1359: سفر به مشهد و سخنرانی در پادگان ارتش
2 /10 / 1359: سخنرانی و اعلام نظر درباره لیبرالیسم و ازادی
3 / 10/ 1359: سوء قصد نافرجام به آقای سید عبدالکریم موسوی اردبیلی
16 / 11 / 1359: اظهار نظر درباره گروگانها و اسناد سفارت امریکا
23/11/1359: سخنرانی در قم و اعلام مواضع ضد امریکایی
25/11/1359: مصاحبه با روزنامه کیهان درباره تعدیل ثروتها، اسناد سفارت امریکا و دادگاههای مدنی
27/11/1359:‌سخنرانی و انتقاد مهندس مهدی بازرگان از رئیس جمهور (ابوالحسن بنی صدر), ‌نخست وزیر( محمد علی رجایی) و رئیس دیوانعالی کشور ( سید محمد حسینی بهشتی)
30/11/1359: مصاحبه مطبوعاتی و اعلام نظر درباره حمله به سخنرانیها و شخصیتها (بعد از حمله به سخنرانی حجت الاسلام حسن لاهوتی در رشت)
7/12/1359: مصاحبه مطبوعاتی و اظهار نظر درباره سندهای مربوط به سفر آلمان، چماقداری و ازادی 3 گروگان انگلیسی
14/12/1359: سخنرانی در زمینه جنگ و اظهار نظر درباره هیات اعزامی به ایران برای اتش بس با عراق
14/12/1359: سخنرانی آقای ابوالحسن بنی صدر به مناسبت درگذشت دکتر محمد مصدق در دانشگاه تهران
21/12/1359: اظهار نظر و موضع گیری علیه وقایع دانشگاه و خروج عده ای از نمایندگان به عنوان اعتراض
24 / 12/ 1359: درخواست آقای ابوالحسن بنی صدر برای مناظره با آقایان محمد علی رجایی ، سید محمد حسینی بهشتی و
اکبرهاشمی‌ رفسنجانی
25/12/1359:‌ اطلاعیه روابط عمومی دادگستری و اعلام شرایط مناظره تلویزیونی با آقای ابوالحسن بنی صدر
28/12/1359: مصاحبه مطبوعاتی و اعلام نظر در خصوص مشکلات داخلی و قضایای جنگ
8/1/1360:‌پیام نوروزی و اشاره به مسائل مهم روز
15/1/136: تشکیل هیات برای حل اختلاف سران کشور توسط امام خمینی متشکل از آقایان محمدرضا مهدوی کنی, محمد یزدی و
شهاب‌الدین اشراقی
27/1/1360:‌مصاحبه مطبوعاتی و بیان مسائل در رابطه جنگ و مسائل روز
7/2/1360: بیانیه 10 ماده ای امام خمینی برای حل اختلاف سران کشور
17/2/1360:‌دیدار از جبهه‌های جنوب (اهواز)
27/2/1360: شکست حصر آبادان
31/2/1360: مصاحبه مطبوعاتی درباره تغییرات در قوه قضاییه و مسئله سرقت اسناد وزارت خارجه
6/3/1360: مصاحبه مطبوعاتی و توضیح درباره جو متشنج جامعه
7/3/1360: سخنرانی شدیداللحن امام خمینی در تذکر به رئیس جمهور
13/3/1360: اعتراض رئیس جمهور (آقای ابوالحسن بنی صدر) به اظهارات سخنگوی هیات حل اختلاف (آقای شهاب‌الدین اشراقی)
14/3/1360: اعتراض سخنگوی هیات حل اختلاف به نامه رئیس جمهور
14/3/1360: مصاحبه مطبوعاتی با شرکت خبرنگاران خارجی و داخلی و اظهار نظر درباره هیات حل اختلاف و گفته های رئیس جمهور
17/3/1360: دیدار از جبهه‌های جنوب و شرکت در سمینار جنگ و جهاد و سخنرانی در اهواز
20/3/1360: اعلام غیر قانونی بودن فعالیتهای «دفتر هماهنگی مردم با رئیس جمهور» توسط وزیر کشور (آقای محمدرضا مهدوی کنی)
21/3/1360:‌برکناری آقای ابوالحسن بنی صدر از فرماندهی کل قوا به فرمان امام خمینی
21/3/1360:‌مصاحبه مطبوعاتی و موضع گیری درباره اختیارات رئیس جمهور طبق قانون اساسی
26/3/1360:‌منحل شدن هیات حل اختلاف با استعفای آقای شهاب‌الدین اشراقی
30/3/1360: مصاحبه مطبوعاتی و طرح مسائل مربوط به تخلفات آقای ابوالحسن بنی صدر
31/3/1360: رای مجلس به عدم کفآیت سیاسی رئیس جمهور
31/3/1360: شهادت مصطفی چمران وزیر دفاع در جبهه جنگ با عراق
2/4/1360: تشکیل شورای موقت ریاست جمهوری متشکل از آقایان محمد علی رجایی (نخست وزیر), سید محمد حسینی بهشتی (رئیس دیوانعالی کشور) و اکبر هاشمی رفسنجانی (رئیس مجلس شورای ملی)
4/4/1360: دعوت از گروهها برای همفکری و معرفی کاندیدای مشترک ریاست جمهوری
6/4/1360: ترور نافرجام امام جمعه تهران آقای سید علی خامنه‌ای در مسجد اباذر تهران
7/4/1360: انفجار بمب در دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی و شهادت آیت الله سید محمد حسینی بهشتی همراه 72 تن از یاران انقلاب

به شهرستان خمینی شهر خوش آمدید :

درباره تاریخ خمینی شهر
چگونگی پیدایش
وجه تسمیه خمینی شهر
موقعیت جغرافیایی خمینی شهر و اطراف آن
بناهای تاریخی خمینی شهر
مسجد جامع خوزان
مسجد جامع فروشان :
مسجد جامع کوشک
زیارتگاه ها :
ابنیه تشریفاتی
قلعه خوشاب :
کهندژ
فهرست آثار و ابنیه با ارزش و تاریخی شهرستان خمینی شهر به همراه شرح وضعیت و موقعیت تقریبی آن ها

فهرست آثار و ابنیه با ارزش و تاریخی شهرستان خمینی شهر به همراه شرح وضعیت و موقعیت تقریبی آن ها

سده یا خمینی شهر؛ از باستان تا امروز
اداره پست شهرستان خمینی شهر

مشخصات واحدهای پستی :

نیروی انسانی :

عوامل مهم ترافیکی

کدگذاری :

اتوماسیون عملیات پستی :

وضعیت شاخصهای اساسی درشهرستان خمینی شهر درسال 1379

ابنیه تشریفاتی
1- کاخ ها و قلعه ها و باغ ها
قلعه خوشاب :
خوشاب در واژه نامه همدانی ، آلبالو و گیلاس نیم پخته در شکر معنا می دهد . طول و عرض این قلعه حدود 917 متر و دارای 4 برج است . این قلعه که تنها دیواره های آن باقی مانده ، به مسافت تقریبی دو هکتار دردوران حکومت احمد شاه بنا شده است . قلعه خوشاب در روزگار خود شامل حمام و دکان و چاه آب و اتاق های زیادی بوده و افراد زیادی درآن زندگی می کرده اند . چهار برجک برای دیده بانی در این قلعه احداث شده در هر برج سوراخهایی قراردارد که بوسیله این شکافها تمام اطراف قلعه زیر نظر گرفته می شده تا راهزنان به قلعه حمله نکنند .
کهندژ
کهندژ خوزان از نظر تقسیمات شهرهای پیش از اسلام به بنایی گفته می شد که بخش اداری و نظامی را تشکیل می داد و دیواری بلند این مجموعه را از سایر نقاط مجزا می کرد « کهندژ جایگاه و سکونت گاه حکام و درباریان واسپوهران بود این بخش در مرکز و بهترین نقطه شهر و اغلب در سطحی بالاتر از سایر نقاط ، جای داشت و توسط دروازه ای به سمت شرق به خارج راه داشت