10- از دانش و دانایى حضرت ام البنین (ع) چه می دانیم؟

از ویژگیهاى مهم زندگى انسانهاى برجسته، علم و دانش آنان است که بسان نورى درخشان جداکننده حق از باطل است و سرچشمه جوشان این نعمت الهى علمى است که از خداوند متعال، معلم اول، آموخته و مى ‏آموزند..

زندگانى ام‏ البنین همواره با بصیرت و نور دانش همراه بوده است و این ویژگى والا در جاى جاى کتب تاریخى ذکر شده است و ما را با عظمت این بانوى عالمه و فاضله آشنا مى ‏سازد.

علاقه ام ‏البنین به اهل بیت(ع) و بصیرت دینى او به امامت‏ به قدرى بود که در باره او مى‏ نویسند

براى عظمت و معرفت و بصیرت ام ‏البنین کافى است که او هر گاه بر امیرالمؤمنین وارد مى‏ شد و حسنین مریض بودند با ملاطفت و مهربانى با آنها صحبت مى ‏کرد و از صمیم قلب با آنها برخورد مى ‏کرد چونان مادرى مهربان و دلسوز.

او همسرش را تنها همسر نمى ‏دانست که قبل از همسر او را امام و «ولى‏» خویش مى‏ داند و همچنین به این دو بزرگوار، حسنین، به جهت عشق به امامت و ولایت و به خاطر اتصال آنها با ولى خویش اینچنین محبت و ارادت نشان مى‏ دهد.

یکى دیگر از مظاهر بصیرت و بینش این بانو که مبتنى بر علم و معرفت اوست جریان صحبت او با «بشیر» است. «بشیر» پس از واقعه کربلا به مدینه باز مى‏ گردد و از وقایع جانسوز کربلا و کربلاییها براى اهل مدینه سخن مى ‏گوید. مورخان مى ‏نویسند: پس از واقعه کربلا بشیر در مدینه ام ‏البنین را ملاقات مى ‏کند تا خبر شهادت فرزندانش را به او بدهد. ام‏ البنین پس از دیدن وى مى ‏گوید: از حسین(ع) مرا خبر بده. بشیر مى‏ گوید: عباس را کشتند. ام ‏البنین باز مى ‏گوید: از حسین(ع) مرا خبر بده. و به همین ترتیب خبر شهادت هر چهار فرزند بزرگوارش را به او مى ‏دهد. ام‏ البنین با صبر و بصیرتى بى‏ نظیر مى ‏گوید: «یا بشیر اخبرنى عن ابى عبدالله الحسین(ع). اولادى و من تحت الخضراء کلهم فداء لابى عبدالله الحسین(ع).» اى بشیر خبر از [امام من]اباعبدالله الحسین بده فرزندان من و همه آنچه زیر این آسمان مینایى است فداى اباعبدالله(ع) باد. و آنگاه که بشیر خبر شهادت مولا و امام او، حسین بن‏ على(ع) را مى ‏دهد آهى کشیده و با دنیایى از غم و اندوه مى ‏گوید: آه که بندهاى (رگهاى) قلبم را پاره پاره کردى. این نهایت‏ بینش و بصیرت و علم و دانایى است که محور زندگى فردى امام و مولاى او باشد. کمال بندگى و عبادت نیز همین است که آدمى خود و تعلقات خود را در جهت‏ خواست محبوب ازلى، خداوند یکتا، فدا کرده و از آنها بگذرد.

11 - بینش و بینایى بانو ام البنین (س) چگونه بود؟

افق فکرى و نگرش ام‏ البنین آنقدر بالا و والاست که فرزندانى چون عباس را که خود یگانه دهر بود قربانى آرمانها و اندیشه‏ هاى آسمانى امام و مولاى خویش، حسین(ع)، مى ‏کند و اگر آه و سوزى براى مظلومیت مى‏ کشد آهى است‏بر مظلومیت‏ حسین(ع).

علامه مامقانى در کتاب تنقیح المقال مى ‏نویسد: علاقه و ارادت او [ام‏البنین] به حسین(ع) به علت امر امامت‏ بود و اینکه به فرض سلامت ‏حسین مرگ چهار فرزند برومندش را بر خود آسان و قابل تحمل مى‏ دانست نشانه بالا بودن درجه ایمان اوست و من او را از نیکان به حساب مى ‏آورم.

 تبلور این عشق به ولایت و پیروى از امام و پیشوا تا مرز از دست دادن جان خود و عزیزان در وجود فرزندان برومند و دلیر این بانوى ولایى بود. به ویژه عباس بن ‏على که فرزند بزرگ او بوده و بیشتر صفات مادر را داراست.