حج در کلام رهبر

حج مظهر توحید، و کعبه خانه ی توحید است. این که در آیات کریمه ی مربوط به حج، بارها از ذکرالله سخن رفته، نشانه ی آن است که در این خانه و به برکت آن، باید هر عامل غیر خدا از صحنه ی ذهن و عمل مسلمین زدوده شود و بساط انواع شرک از زندگی آنان برچیده شود. در این محیط، محور و مرکز هر حرکتی خداست و طواف و سعی و رمی و وقوف و دیگر شعائرالله حج، هر یک به نحوی نمایش انجذاب به «الله» و طرد و نفی و برائت از «انداد الله» است. این است آن «ملت حنیف» ابراهیم(علیه السّلام)؛ بت شکن بزرگ و منادی توحید بر فراز قله ی تاریخ.

این که خداوند متعال همه ی مسلمانان و هر که از ایشان را که بتواند، به نقطه ای خاص و در زمانی خاص فرا می خواند و در اعمال و حرکاتی که مظهر همزیستی و نظم و هماهنگی است، آنان را روزها و شب هایی در کنار یکدیگر مجتمع می سازد، نخستین اثر نمایانش، تزریق احساس وحدت و جماعت در یکایک آنان و نشان دادن شکوه و شوکت اجتماع مسلمین به آنان و سیراب کردن ذهن هر یک تن آنان از احساس عظمت است. با احساس این عظمت است که مسلمان اگر تنها در شکاف کوهی هم زندگی کند، خود را تنها حس نمی کند.

با احساس این حقیقت است که مسلمین در هر یک از کشورهای اسلامی، شجاعت برخورد با اردوگاه ضدیت با اسلام، یعنی همین سلطه ی سیاسی، اقتصادی دنیای سرمایه سالاری و عوامل و ایادی آن و نیرنگ و فتنه گری آن را می یابند.

و افسون تحقیر- که اولین سلاح استعمارگران غربی در برابر ملل مورد تهاجمشان بوده و هست – درآنان نمی گیرد. با احساس این عظمت است که دولت های مسلمان با تکیه به مردم خود، از تکیه به قدرت های بیگانه خود را بی نیاز حس می کنند و این فاصله ی مصیبت بار میان ملت های مسلمان با دستگاه های حاکم بر آنان پدید نمی آید.

حج، یک هجرت است. هجرت از خود ماست؛ هجرت از منیّت ماست، هجرت از آن زندانی ست که ما را احاطه کرده، و گوهر یکدانه بی نظیر انسانی را در وجود ما مخفی و پنهان نگه داشته است. حج، هجرت از خود پرستی هایی ست که از هوا و هوس ناشی می شود، هجرت از خود خواهی هایی ست که ما را از خدا دور می کند؛ هجرت از طبقه بندی ها و مرزبندی هایی ست که زندگی انسانها را از هم جدا می کند و فقیر و غنی، شریف و وضیع، بزرگ و کوچک برطبق معیارهای عامیانه مردمی را به هم نزدیک می کند و در کنار هم قرار می دهد، و وجه مشترک همه انسانها، یعنی عبودیت، را در همه زنده می کند.

«اِن لرّاحل الیک قریب المسافة.»یک قدم به سوی خدا برداشتن، دل انسان را روشن می کند. به انسان فتوح می بخشد. زنگارها را از جلو بصیرت انسان پاک می کند، و قدم بعدی و ادامه راه را برای انسان راحت تر می کند. این، همان موضوع اساسی در جنبه فردی این مسئله حج است؛ هیچ چیز جای این را نخواهد گرفت.

آنچه که مهم است، این است که ببینیم حج از ما چه می طلبد. ما امروز حکومت اسلامی هستیم؛ ادعای ما این است. ما معتقدیم که حج، جا و میدان ماست. این میدان، با عظمت است. معلوم است که عظمت این میدان، همان یکی، دو میلیون آدمی که آن جا هستند، نیست؛ بلکه کل دنیای اسلام است، چون هر کدام به شهرها، کشورها و خانه های خودشان می روند و خبری از حج می برند. پس، شما از اندونزی تا اروپا را زیر پوشش گرفته اید .

اگر شما در حج که هستید، بتوانید آن کاری را که «و تکونوا شهداء علی الناس» ایجاب می کند، انجام بدهید، تمام دنیای اسلام را زیرپوشش گرفته اید. کاری انجام شده، که با هیچ وسیله ی دیگری آن کار امکان ندارد. یعنی اگر ما روزنامه ای داشته باشیم و بتوانیم آن را در خانه ی این تعداد آدم در سراسر دنیا بفرستیم، نمی تواند آن اثری را داشته باشد که حضور این جمع و تشکیل این جماعت و دیدن اشخاص و ابدان شماها برای آنها ممکن است این اثر را بگذارد.

حج متعلق به ماست. اصلاً حج میراث متقین است. متقین کجایند؟ متقین در این کشورند. نه این که در کشورهای دیگر مسلمان و آدم باتقوا نیست – چرا هستند – اما خط و راهشان غلط است. جمع و فئه ی مؤمنه ای که در راه پیامبر و ائمه حرکت می کنند، در دنیا چه کسانی هستند؟ همین مردمی که در ایران زندگی می کنند. بالاخره حج متعلق به اینهاست. حج، میراث این ملت و میراث این انقلاب و متعلق به آن است.

جمهوری اسلامی حج را شناخت. این، بصیرت امام بود. امام درست در سر بند های اساسی انگشت گذاشته بود. در اسلام خیلی واجب وجود دارد، روزه هم یک واجب اساسی است؛ اما امام روی نماز جمعه و روی حج ـ یعنی آن بخش های حساس و سر بندهای مهم ـ خیلی تکیه کرد و دایم از سال اول نسبت به حج حرف داشت و پیام می داد. البته من یادم است که ایشان از قبل هم – یعنی سال 41 – به حجاج پیام می دادند.

سیاست های جهانی، نسبت به کوچکترین کارهای ما حساس است. ما بایستی کار را، هم دقیق و هم هوشمندانه، و هم نه چندان آشکار و واضح انجام بدهیم. یعنی لزومی ندارد که از همین حالا بگوییم که ما می خواهیم برویم حج را – نه مکه را – فتح کنیم؛ اما باید واقعاً نیتمان این باشد. ما باید حج را فتح کنیم و ان شاءالله برنامه ریزی را بر این اساس انجام بدهیم.

به جمهوری اسلامی اعتراض می کنند که «چرا حج راسیاسی کرده اید؟» این است معنایش؟! برائت، یعنی این. برائت یعنی مردم در آنجا جمع شوندو علیه دژخیمهایی که با کراوات و لباس اتو کشیده وادکلن زده می آیند و مثل وحشی ترینِ وحشیها، انسانها را می کشند، و نیز، علیه کسانی که از اینها حمایت می کنندو علیه کسانی که به نفع اینها درمجامع جهانی تصمیم می گیرند، فریاد سردهند. این، معنای برائت است. می شود که حج خالی از این باشد؟! آیا حجِّ خالی از برائت،حج است؟! کسانی که با قرآن و اسلام آشناهستند، جواب بدهند! منصفانه هم جواب بدهند! معنای آن حرف امام که فرمود «حجّ بی برائتْ حج نیست»، یعنی این، برائت، جزو حج و تنیده در ذات حجّ است.

در خودِ اعمال حج، رمی جمرات، نماد دشمن شناسی و دشمن ستیزی است؛ و پیامبر مکرّم اسلام(صلّی الله علیه واله)، اذان برائت را در حج سر داد و‌آیات برائت را از حنجره ی امیر مؤمنان (علیه السّلام) در مراسم حج تلاوت فرمود. اگر جهان اسلام و امت اسلامی، روزی از وجود دشمنان جرّار فارغ گردد و چنین چیزی ممکن شود، برائت نیز بی فلسفه خواهد بود. ولی با وجود دشمنها و ستیزه گریهای کنونی، غفلت از دشمن و بی مبالاتی به برائت، خطایی بزرگ و پرخسارت است. اگر آن شناخت های پیشین به دست آید، دشمن جهان اسلامی نیز شناخته می شود.

هر پدیده، یا شخص، یا حکومتی و نظامی که مسلمانان را از هویت اسلامیشان بیگانه کند، یا به تفرّق و پراکندگی بکشاند، یا به کسب عزت و عظمت اسلامی بی اعتنا، یا از آن مأیوس سازد، کاری دشمنانه می کند؛ و اگر خود، دشمن نیست، سرانگشت دشمن است!

پروردگارا ! به امام و قائد راحل ما، آن عبد صالح ممتحن و آن خلف صدق اولیا، آن انسان پرهیزگار و پارسا و هوشیار که رضای تو را می جست و دوستی و دشمنیش به خاطر تو بوده و درراه تو از هیچ مشکل هراس نداشت، رحمت و فضل خود را نازل و شامل فرما و از حج حاجیان و عبادت عبادتگران و کوشش تلاشگرانی که مشمول هدایت و راهبری او گشته اند، نصیب وافر به روح پاک او عاید فرما و آرزوی بزرگ او را که همانا قیام حج ابراهیمی و بهره برداری امت اسلامی از این مراسم عظیم الهی است، جامه ی عمل بپوشان.

HTTP://WWW.LABBAIK.IR/